Ne kadar başkası olabiliyoruz. Kendimizden soyutlanıp ne zaman empati kurabiliyoruz. Hayat şartlarının günden güne zorlaşıp mücadele ettiğimiz dünyada ne zaman aynı duyguları paylaşabiliyoruz. Aynı dili konuşup aynı düşünceleri savunduğumuz halde bile bazen kavgaya giriştiğimiz olmadı mı. Yetiştirilirken haklı yada haksız savunmacı olmayı öğrettiler belki de. Ama birbirimizi anlamayı unuttuk. En son birine sinirlenip kızdığımızda ne kadar anlayabildik duygularını. Doğma yetisiyle başlayan empati duygumuzu zamanla yitirmeye başlamışız. En yoğun dönemler çocukluk dönemlerimizmiş. Bu yüzden midir çocukların bu masum duygularla bakışı hayata. Tertemiz duygularla bakan masumlar daha fazla kirletilmesin bu dünyada.