Bugün ki yazımı hazırlamak için oturdum bilgisayarın karşısına. Tüm yazarlarda olur bu Makale hazırlanırken bu gün ne yazsam diye konu seçimi.

Pek ruh halim de iyi sayılmaz. Moralsiz miyim? Halsiz miyim? Keyifsiz miyim? Bilemiyorum.

Memleketin hali ortada her gün yüzlerce eve cenaze haberi gidiyor. Istıraplar, acılar yaşanıyor.

Bombalar, trafik kazaları, ölümcül hastalıklar, aşkına karşılık vermedi diye katliamlar, ayrıldığı eşin canına kast etmesi, cinayetler, savaştan kaçanlar, botlarda boğulanlar, uyuşturucudan ölümler, intiharlar ve bunlar gibi hep acı.

Peki, tüm bunlar olurken, bunları haberlerde duyup izlerken, bu duygu durum bozukluklarını yaşarken mutluluğu da yaşayabilen var mı? Dramlara güler olduk. Trajikler dolu her dakika etraf.

Kaderci olduk, keyifler yok, ağız tatları ve moraller bozuk, çocuklarımız olsun, biz olsun evlerimize bu gün sağ girebilecek miyiz?  Veya çevremizdeki kişiler arasında canlı bomba olabilir mi?

15 yaşındaki genç de geleceğinden endişeli karamsar. 75 yaşındaki olgun da kaygılı huzursuz.

Yani her kesimin kafası karışık. Ne olacak halimiz?

Hep çaresizlik,korku,umutsuzluk nereye gideceği nerede duracağı belli olmayan Tren Vagonlarında yolcular gibiyiz. Zihinler darmadağın.

Off son satırlarım ile bitirmek istiyorum yazımı.

Ben artık her yeni bir gün uyandığımda, sabah kahvemi yudumlar iken taze umutlar beslemek istiyorum.

Güzel haberler duymak istiyorum. Çocuklarım için, çevrem için endişe duymak istemiyorum.

Çok şey mi istiyorum?