Bazıları hayata karşı gardlarıyla yüklemiştir kendilerini. Onları mutsuz etmek te mutlu etmek te çok zordur. Gardlarının ve zırhlarının arkasına sadece kendilerini koymuşlardır. Çevresindeki her olayı görürler ama çıkarları doğrultusunda hareket ederler.

Kimileri uslanmaz güvenmekten.. Bir daha.. Bir daha.. Oysa aynı insandır hançeri batıracak olan bir solukta. Bunlar da ikiye ayrılırlar kendi aralarında : bunu bilenler ve bilmeyenler..Kaça ayrılırlarsa ayrılsınlar sonuç aynıdır. En beklemedikleri anda kanlarının kokusunu buram buram hissedeceklerdir.

Kimisi lafını esirgemekten çekinmez. Son sözü söylemelidir her daim. Kimisi ise her söze müdavim..

Kimilerinin çok yaşlıdır yüreği. Sert dururlar, her şeyden geçmişlerdir. Kimilerinin ise daha görmeleri gereken şeyler ve yemeleri gereken kazıklar vardır.

Kimilerinin harfleri büyüktür, kimilerinin ise sevgileri..

Kimileri yorgun düşmüştür sevmelerden, kimileri yorgundur sevmemelerden, sevemeyişlerden..

Kimileri kendi kabuğunda yaşarlar tarif edemedikleri duygularını, kimileri yollara saçar umutlarını..

Kimileri için hayat bir kişiden ibarettir, kimileri için hayatın kendisi bir kişidir.

Kimi güvenmek ister, kimi huzur ister, kimi zevki sefa, kimi bir yoldaş, kimi bir candaş. Sessizlik isteyeni de var sesin içinde kaybolmak isteyeni de, tek bir sese ömür verecek olanı da..

Kişinin bir ev hali var, bir yalnız hali, bir sevdiceğiyle olduğu hali, bir de dışarıdaki sosyal hali..Bir içte yaşadığı duygu hali bir de dışa gösterdiği hali.. de hali, den hali, e hali , ahali…

Liste öyle uzar gider ki.. Yanınızda kimin olduğu çok önemli bunca çeşit içinde. Bugün bir sözüm oldu bir arkadaşıma. Benim çevremde kötü niyetli kimse yok diye. Bunu duyup beni iyi tanıyanlar herkesi kendin gibi görme diyeceklerdir yine ama bu durum gerçekten böyle. Hayatımda duygu mahrumu, sevgi hırsızı, emek düşmanı, vefa yoksunu, adalet bilmez, saygı göstermez insanlar oldu elbette ama var oldukları gibi yok olmayı da bildiler. Yaptığım tek şey böyle insanlara pamuk ipliği uzatmaktı aslında. Onlar ilk çelmede düştüler..

 Bir de yola çıktığım insanlar var yolda bulduklarımdan ziyade..Urganlar uzattığım, prangalarımın anahtarlarını verdiğim..Gözlerindeki umutsuzluk varsa umudumun bittiği, sözlerinde keskinlik varsa yüreğimin kesildiği, seslerinde boğulduğum, nefeslerinde var olduğum insanlar.. Voltranımın parçaları..  Bir dostuma göre ben herkese mavi boncuk dağıtıyormuşum. Görüştüğüm insanların biri diğerine benzemezmiş bu da iyi bir şey değilmiş. Oysa görmezler onlardaki birliği. En solundan en sağına, en türkü severinden en rockerına, en kuralcısından, en kural tanımazına, en ataistinden en dindarına,en şehirlisinden en köylüsüne.. hepsinde ben varım aslında.. O zaman voltran, voltran, voltran…

 İşte hayat böyle güzel. İnsanın herkesle bir muhabbeti olabilirse güzel hayat. Mutluluğun anahtarı ise seçtiğimiz kişilerde. Huzurun anahtarı da saygıyla yaklaşabilmekte.  Hayatta her şey gelip geçiyor, dertler, sıkıntılar, kırgınlıklar,üzgünlükler..Mesele geçen günlerin ardından kırık kalpler bırakmamakta. Kırdığım kalpler var benim de elbette bu keşmekeşliğin içinde. Her kırdığım kalbi saygıyla elime alıyor öpüp sevgiyle size sunuyorum.

 

BİZLER YORGUN DÜNYANIN YOK OLACAK SAVAŞÇILARI..  SAVAŞMAYI BIRAKALIM ARTIK YORGUN BU DÜNYA..