80’li yıllarda yorgancılığın kuyumculuk kadar kıymetli olduğunu anlatan Ayas, “Eskiden dükkanda sohbet edilirdi. Müşteriyle esnaf arasında samimi, gerçek bir bağ vardı. Çoğu sanat gibi yorgancılık da emek ve sabır ister, fedakarlık ve beceri ister ancak sanayinin gelişmesiyle emeğe değer verilmez oldu. Bugün yorgancılık iyi kazanç sağlamıyor.” dedi.

"HALLAÇ KAYBOLDU"

Yok olmaya yüz tutan meslekler arasına giren yorgancılığı ayakta tutmaya çalıştığını dile getiren Ayas, “Ben buradaki son ustayım. Çukurbağ köyünde yorgancı çırağı olarak çalıştığım yıllarda müşterinin isteğine göre, hallaççı (pamuk kabartan kimse) çağrılan eve kadar giderdi. Şimdi hallaç da hallaççı da yok ortada, kayboldu. Gelecek nesile yorgancılığı meslek olarak bırakmak istiyorum ama gelecekte bu iş bitecek, çünkü yetişen yok. Bugün çırak bile bulamıyorum. Bir yorgan imal ettiğim zaman onun varlığı beni dinlendiriyor, bu his her şeye değer.” diye konuştu.