Merhametimiz, hoşgörümüz bol olsun, affedici olalım. Ama yaptıgımız hataları tekrarladığımızda kendimizi asla affetmeyelim.

Bu stres yüklü, olumsuzluklarla dolu her an etrafta çevreden aile içinden veya dışından gelen üzüntülü, dramatik haberler, acılı-izdirapli, ekonomik çıkmazı yaşadığımız bu asırda yay gibi gergin yaşıyoruz.

Ama unutmamalıyız ki, olumsuzlukları kesin unutmak zorundayız.

Birisini affetmek veya birinden af dilemek, sevgi- üzüntü - pişmanlık dolu insanî ve karmaşık duygu ile mantık çatışması yaratır.

Kişilerin kendi içinde kaynayan bu gel-gitler, bozguna uğrayan duygular, yıkıcılık-yapıcılık işte hepsi bir arada bu affetme sözcüğü içinde barınır.

Affetme - bağışlama, pozitif düşüncelerin ürünü olmalı. Ancak, bu bagışlama affedilene aynı hatayı tekrarlama rahatlığı vermemelidir. Nasıl olsa affedilirim düşüncesi, hataların kulesini oluşturur ki, bu durumda bagışlama gün gelir bize bagışlanma duygusunu yaratılabilir.

Alınan, çabuk kırılır, gucenir duruma geldiğinizde uçurumun son noktasındasınızdır artık. Affetme veya affedilmenin anlamı kalmamış olur.

Çok nadir, seyrekçe duyulan duygular olmalıdır.

Affetme, yüce duygudur. Insanı büyütücü uluslarda affetmez, affedilmek temel ilkedir.

Af dileyemeyenler, kişiliklerinde hatalarını kabullenmeyi hazmedemediklerinden, bu yüce duyguyu bilemeyenlerdir.

Tabiki, sınırsız affetmek Allaha mahsustur. Bizler o büyüklüğe erişemeyiz. Sabredemeyiz.

Affetme, af dilemek büyüklük ise bu erdemli davranışı yaşantımıza dahil edip büyüyelim sevgili okuyucularım.

Ancak, bu demek değil ki her daim suçları, kusurları, ahlaksızlık, hakaretleri, zalim, acımasız, kompleksi insanları affedip masum insanlar acı çeksin. Yok böyle bir dünya olmamalı.

Kararının dozunu siz ayarlayacaksınız artık benden söylemesi.

Sevgi ve saygılarımla.